Wind wordt pas tegenwind, als jij een bepaalde kant op moet.
Eén van de leukste dingen van de afgelopen weken was de #edutweetup in Utrecht. Daarover niets dan goeds. Ik had al eerder de voorzichtige conclusie getrokken dat mensen in het 'echt' nog leuker zijn dan 'virtueel'. Maar er is nog wel meer over te zeggen.
Eén van de belangrijke opbrengsten van mijn 'digitale bestaan' is dat ik in contact kom met allerlei mensen, kennis neem van ideeën, mijn horizon verbreedt en dat allemaal ook in het kader van het onderwijs.
Zo'n virtuele hoedanigheid is naast het 'normale leven en werken' een zeer welkome aanvulling. In de waan van alledag lijkt er weinig ruimte te zijn voor uitwisseling, diepe gedachten of inspiratie. Iedereen is al blij al het allemaal een beetje loopt en de schade die je aanricht met je inspanningen enigszins beperkt blijft...:-)
Er zit echter ook een 'andere kant' aan dat 'digitale bestaan'. Het zou zo maar kunnen gebeuren dat je perceptie van je 'normale bestaan' anders wordt. Dat je zo langzamerhand gaat twijfelen of je normale bestaan nu wel zo normaal is. Is dat eigenlijk wel wat ik wil? Moet ik niet spoorslags gaan doen wat ik zelf wil? Waarom is een bijeenkomst van een groep 9 mensen die, min of meer toevallig, bij elkaar gekomen zijn, zoveel leuker en inspirerender dan... (vul maar in:-)
Je zou daar zomaar erg ongelukkig van kunnen worden. Dat zou kunnen, maar misschien moet je het wel beschouwen als een kans, een teken aan de wand... een signaal... een vingerwijzing. Een nieuwe start? Moet ik niet 's op zoek?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Maar ik moet nog 12 jaar, dus is het niet zo verkeerd om nog 's HEEL goed na te denken over het leven en in het bijzonder mijn professionele hoedanigheid in de breedste zin van het woord.
