Passie en pindakaas

Op deze weblogpost staat al een tijdje een reactie waar ik mij, persoonlijk, bijzonder aan stoor:

Als je echt passie hebt voor je vak als docent dan wil je dit toch ook zo goed mogelijk doen? En als nu blijkt, bewezen is, dat ict een meerwaarde heeft dan is het toch voor een schoolleider, leraar of bestuurder lastig aan een leerling uit te leggen waarom hij niet het beste onderwijs krijgt wat hij verdient?
bron

Maar waarom eigenlijk?

Jelmer heeft op Of je gaat zelf lesgeven al de nodige vraagtekens gezet bij het steeds maar weer roepen van kreten als 'professionaliseren' en 'passie':

"Als je echt hart hebt voor uitmuntend onderwijs voor iedere leerling, voor de docent als professional dan zet je je, voordat je over ICT begint, eerst keihard in om die randvoorwaarden te verbeteren."
bron

Je zou je af en toe wel 's mogen afvragen wat al die docenten beweegt om elke keer weer vroeg op te staan en zich door weer en wind naar een school te begeven om grote groepen jongeren te proberen iets te leren. Ondanks de 'maatschappelijke waardering', de 'arbeidsomstandigheden' en het 'riante salaris' dat daar tegenover staat blijft het een klein wonder.



In de kern moeten docenten over het algemeen dus wel gepassioneerde professionals zijn die denken dat ze nuttige dingen doen. Dat valt allemaal niet mee, maar ze doen het toch maar.

De overheid wil niet echt investeren in het primaire proces. Docenten hebben daar behoorlijk last van. Dat het altijd beter en mooier kan wil ik best geloven, maar wie gaat dat betalen?

Als je geen verstand van onderwijs hebt dan moet je dus helemaal niet gaan roepen dat 'docenten die geen ICT gebruiken' eigenlijk niet echt het beste met hun leerlingen en hun onderwijs voor hebben. Waar haal je 't vandaan? Volgens mij ben je dan een volstrekte malloot, maar dat kan je natuurlijk niet zeggen.

Helaas pindakaas, maar 't is wel een bewezen feit...:-)