Als je (zoals ik) je collega's een e-mailtje stuurt met onzin (ik had even 'cursushandleidingen' verwart met 'cursusbeschrijving') dan hoop je natuurlijk dat er iemand roept dat je je vergist hebt, dat er iemand misschien zelfs vraagt waar je 't over hebt... of zoiets...
Dat dit niet gebeurt kan volgens mij een paar dingen betekenen:
1. Laat maar kletsen
2. Het is niet de moeite om te lezen
3. We gaan niet reageren en al helemaal niet op onzin
In alle gevallen moet je dan toch wel concluderen dat je eigenlijk net zo goed niks kan zeggen. Gewoon lekker zwijgen en vooral niet reageren...
Dat is eigenlijk ook wel de 'tragiek' van mijn werk op de lerarenopleiding. Men laat mij m'n gang gaan, maar of ik nu 'echt' serieus genomen wordt? Het zou me niks verbazen als...
Is dat erg? Soms denk ik dat anderen daar best iets van zou kunnen leren als ze zouden willen. Soms merk ik wel 's zoiets bij studenten, dat ze iets leren, bedoel ik. Maar bij collega's is dat toch niet helemaal een optie. Misschien vergis ik me er ook wel in. Ik doe wel van alles (ik experimenteer er vrolijk op los), maar dat is dan vooral een lokaal voordeel (voor mezelf), maar geen generieke of toepasbare kennis en ervaringen waar je iets mee kan in een breder perspectief.
Daarnaast hoop je natuurlijk altijd dat de eerste verschijnselen van het verval van je geestelijke vermogens door je omgeving worden opgemerkt. Je hoopt dat men niet te beroerd is om je daarvan (subtiel of recht voor z'n raap) op de hoogte te brengen. Zelf merk je daar natuurlijk niets van. 't Is net als met het geheugen. Dat kachelt zienderogen achteruit (denk ik), maar ja... hoe kom je daar achter?
Misschien gaat daar in de nabije toekomst toch nog iets aan veranderen. Er zit toch nog wel iets in het 'vat' zullen we maar zeggen. Ik ben heel erg benieuwd, maar daarover misschien later meer...
