Bij mijn vorige baantje hoorde ik ooit een collega zeggen dat 'we toch eerlijk en open tegen elkaar zouden moeten kunnen zijn'. Dat soort 'psychologenpraat' is natuurlijk wel aardig bedacht maar niet echt een werkbaar concept. Ik had best kunnen zeggen 'ik vind jou een ontzettende kloothommel, inspiratieloos, een zeikerd, een omhooggevallen kakfiguur en een opblaaseikel', maar ik denk niet dat dit de verhoudingen goed gedaan zouden hebben. Vermoedelijk...:-)
De vraag is dan hoe je daar dan mee omgaat? In de praktijk doe je dan maar gewoon een beetje 'normaal' tegen zo iemand. Dat is een beetje de 'afspraak' in het sociale leven. Iedereen doet zo'n beetje 'normaal'. Dat is niet onverstandig, anders maak jezelf vrij snel onmogelijk.
Op zich werkt dat prima. Er is echter wel een probleempje mee. De meeste mensen zijn niet in staat om in hun 'non-verbale communicatie' hun ware gevoelens te verbergen. Zo kan zo'n kloothommel wel vragen 'hoe gaat het?', maar als je daar dan antwoord op wilt geven dan merk je meteen (aan het non-verbale gedrag) dat de malloot in kwestie totaal niet geinteresseerd is in wat je daarover te zeggen hebt. Het is ook niet de bedoeling dat je 'echt' iets probeert te zeggen, dus zeg gewoon 'o goed hoor met jou?'. Dan kan 'jut en jul' gewoon zeggen 'o prima' en dan kan je iets nuttigs gaan doen.
Tot zover is er niet echt een probleem. Het is een soort 'modus vivendi'. Iedereen houdt zich lekker op 'de vlakte' en dat is prettig... Het leidt niet echt tot een 'warme relatie' maar, kom op, dat wilde je toch al niet.:-)
Nu wil het geval dat sommige mensen veel gevoeliger zijn voor 'non-verbale signalen' dan andere mensen. Mijn ervaring is dat mensen die daar gevoelig voor zijn het moeilijk hebben. Wat zou het toch heerlijk zijn als je een presentatie houdt voor 350 mensen en iedereen is of wel bijna in slaap gevallen of is iets heel anders aan het doen en je hebt niks in de gaten... Je klets maar door, wat er ook gebeurt. Dat zou toch wel fijn zijn. Wij noemde dat vroeger 'college'.:-)
Als je met iemand praat die overduidelijk niet luistert dan raak ik daar altijd erg van in de war. Ik begin dat te stuntelen, te haperen, te stotteren en weet niet meer wat ik wou zeggen. Eigenlijk kan je dan beter gewoon ophouden...
Nu zou je die 'gevoeligheid' kunnen beschouwen als een tekortkoming maar dat is het nu juist niet. Het is juist een hele goede eigenschap. Kijk wat je uitricht, wat is het effect van de dingen die je zegt, begrijpt een leerling wat je uitlegt? Komt je boodschap over? Je wordt er zelf wel heel erg moe van, maar 't is een talent!
Laten we die kakfiguren, opblaaseikels en ander onbenul maar lekker in hun eigen sop gaar koken. Wij weten wel beter...:-)
