Ik word al twee dagen achter elkaar (zaterdag en zondag) wakker met het gevoel dat het maandag is en dat ik naar kantoor moet. Zo van 'o nee dan gaan we weer'. Dat is om veel redenen vreemd. Ik werk normaal gesproken niet op maandag, dus zelfs als het maandag zou zijn zou dat niet het daar-gaan-we-weer-gevoel moeten oproepen. Bovendien word ik vrijwel nooit wakker met dat gevoel als ik wel moet werken, dus ergens klopt er iets niet.
Misschien is het wel de herfst. Als ik zo af en toe de teksten op mijn weblog zie rond deze tijd in voorgaande jaren dan lijkt dit moet-dat-nu-wel-allemaal-gevoel toch wel een periodiek verschijnsel te zijn. Fantaseren over stoppen met dat onderwijs en leuke dingen gaan doen of dan in ieder geval een jaar er tussenuit te gaan (sabbatical!) of gewoon maar meteen een andere werkgever zoeken of gewoon iets heel anders gaan doen... Dat soort dingen.:-)
Niet dat ik nu zo'n vervelende baan heb, maar moet ik op deze manier nog 15 jaar doorgaan? Dat lijkt me toch niet! Maar waarom eigenlijk niet? Wat staat me daar nu toch zo aan tegen?
In deze tijd van bezuiningen op van alles en nog wat moet je nog uitkijken dat je niet overtallig wordt, zullen we maar zeggen. Als docent wiskunde hoef ik me daar (denk ik) niet zo heel veel zorgen over te maken. Een wiskundeleraar is nooit weg, maar je weet het maar nooit. Gewoon lekker blijven zitten waar je zit (en verroer je niet) is dan nog niet zo'n gek idee, misschien...
Misschien waait het wel weer over (dat doet het meestal). Na regen komt zonneschijn en je moet misschien ook maar een beetje meebewegen met het ritme van de natuur. Na de herfst wordt het wel weer winter en dan wordt het waarschijnlijk ook wel weer voorjaar. Misschien ook wel niet. We zullen het wel zien.:-)
Aan de andere kant: je weet het maar nooit. Als ik nu ergens een geweldige baan tegen kom? Een nieuwe uitdaging? Iets heel anders? Iets nog leuker? Een gat in de markt? Een briljante uitvinging? Je weet het maar nooit.
