Ik vraag me wel af waarom ik dit eigenlijk doe. Ik denk dat te maken heeft met een behoefte om 'dingen' niet zo maar te laten verwaaien. Twitter heeft zeer de neiging om te verwaaien. Meestal weet je een dag later al niet meer wat iedereen (mezelf incluis) geroepen heeft. Als je 'dingen' op een weblog schrijft en je daar reacties op krijgt dan blijft het al iets langer in 't vizier, maar na een tijdje weet je ook niet meer precies hoe 't nu zat. In dit geval zou dat jammer zijn, dus construeren maar...
Kortom: waarom zou je je druk maken als je met de 'verworven inzichten' niet iets constructiefs doet? Je hoeft het altijd met elkaar eens te worden, maar als je nu 's met een beetje afstand kijkt naar wat er zo gezegd wordt? Als je nu 's de emoties, de boosheid en de persoonlijke betrokkenheid laat varen? Zou dat niet iets kunnen opleveren?
Het is nog voorbarig, maar een aantal ferme conclusies zou wel fijn zijn. Hebben we dat gehad, heeft iedereen z'n punt gemaakt en dan kunnen we misschien iets nuttigs gaan doen.
