Ik had vroeger van die collega's die altijd zaten te zeuren over leerlingen die nooit iets snapten en allemaal van die vreselijke domme dingen deden. Waarschijnlijk was dat ook zo, maar ik dacht dan altijd 'doe er dan wat aan', 'leg 't misschien dan 's goed uit' en vooral ook 'misschien moet je de leerlingen 's proberen wat positiever te benaderen', dat soort dingen... maar ja dat kan je dan natuurlijk niet zeggen. Nou ja, kan wel... maar ik zou 't niet doen.:-)
De kunst van het leraarschap is natuurlijk leerlingen iets te leren tegen alle klippen op. Als ze niks snappen beschouw dat dan als een uitdaging. Hoe dommer hoe beter! Wat een uitdaging! Stroop de mouwen op en actie! Toch?:-)
Dat klinkt wel leuk maar dat valt nog niet eens mee. Postitieve verwachtingen uitstralen! Die moet je dan wel hebben! Op toneelstukjes zit echt niemand te wachten. Dat is meer iets voor de TV, zou ik zeggen. Nee, ik geloof niet dat je bij zoiets kan 'doen alsof'. Sommige mensen proberen dat wel, maar of dat altijd even goed lukt. Ik heb mijn twijfels...
Eigenlijk zou dat gezeur over 'leerlingen worden steeds dommer' ook een aanwijzing kunnen zijn voor de noodzaak van een functioneringsgesprek. Leerlingen die al weinig vertrouwen in zichzelf hebben zijn namelijk erg gevoelig voor verwachtingen van anderen. Net als volwassenen trouwens...:-)
Hetzelfde geldt voor de docenten, docenten zijn net mensen. Als je negatieve verwachtingen hebt over wat je doet, gaat dat dan werken? Dat lijkt me niet! Stel je voor dat je zelf ook niet echt het nut en de noodzaak van je werk inziet? Dat het eigenlijk maar weinig zin heeft omdat ze 't toch niet snappen? Zou dat een werkbaar concept zijn? Waarschijnlijk niet...
Maar ook daar geldt: je kunt niet doen alsof. Dus eigenlijk wel vrij hopeloos. In zo'n geval is misschien een functioneringsgesprek ook wel een idee. Stoppen met die onzin, omscholen, ga iets leuks doen. Je moet wel van hele goede huize komen om te denken dat je wat je doet een soort van nut heeft...:-))
