Als je, zoals ik, na 10 jaar lerarenopleiding besluit er weg te gaan dan wil je alles zo snel mogelijk achter je laten. Zand erover! Het was leuk ergens, maar 't is afgelopen, finito, einde oefening, laat maar gaan, 't is mooi geweest en 't was mallotig, gestoethapsel en ergerlijk...Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Nu ik in mijn nieuwe baan steeds meer mijn draai begin te vinden (af en toe) nemen de momenten van 'reflectie', 'van herinneringen ophalen', 'de frustraties', 'ik ben zo blij dat ik er weg ben' toe. Je kunt niet 10 jaar van je leven iets doen, ergens voor gaan, allemaal leuke dingen doen en dan denken dat je zoiets een beetje onder het tapijt kan vegen. Hoe meer 'zand erover', hoe moeilijker dat is.:-)
Als je dan toch nog wilt proberen de zegeningen, opbrengsten en positieve aspecten zoveel mogelijk vast te houden, te benadrukken en uit te dragen dan is het verreweg te preferen om te kijken wat je er dan nog aan over zouden kunnen houden. Hoe kan ik mijn ervaringen en opgedane kennis gebruiken? Ik heb er natuurlijk van alles over geschreven, maar ja, wie gaat dat lezen? En hoe vertaal je dat naar de veranderende omstandigheden?Nee, dat is het ook niet. Ik denk er nog maar een tijdje over na. Duidelijk is wel dat er een aantal problemen zich steeds duidelijker gaan manifesteren. Als je dat al iets wilt leren van het verleden dan zou je op z'n minst moeten leren om te leren van je fouten, maar of dat gaat lukken? Ik weet het niet...
Wanneer je steeds achterom kijkt zie je niet welke kansen er voor je liggen!
