Twitter, edubloggen en zo

Ik heb, eerlijk gezegd, niet het gevoel dat ik altijd serieus genomen wordt. Op Twitter heb ik dat al helemaal niet. Hoe zou dat nou komen?:-)

Twitter is iets voor roep-, droef- en blijtoeters. Zelf Twitter ik vooral maar wat, waar ik me mee bezig houd, mijn laatste weblogpost, nieuwe pagina's op mijn websites, een leuke vraag in WisFaq, mijn laatste muziekje en verder alles wat er zo voorbij of in me op komt... Een vrij narcistisch gebeuren, zal ik maar zeggen...:-)

Op #blogpraat kwam ik deze vraag van Karin tegen:

Wanneer vind jij van jezelf dat je een knaller van een blogpost geschreven hebt, als jij het vindt of als een ander dat vindt?

Wat zal ik daar van zeggen? Als ik af zou gaan op de reacties en de warme belangstelling die iedereen zo tentoonspreidt zou ik waarschijnlijk nooit meer iets schrijven. Ik ga er altijd maar van uit dat er toch wel mensen zijn die het lezen...

Op mijn weblog heb ik de 'zijbalk' een aantal verwijzingen staan naar edubloggers.

Ik kan met niet helemaal precies herinneren of ik me nu zelf heb aangemeld als edublogger of dat dit vanzelf is gegaan. Ik vond wel dat de informatie wel moest kloppen, dus dat dan weer wel. Vooruit maar...:-)

Heel af en toe heb ik zelf het idee dat ik echt weer iets geschreven heb dat een verschil zou kunnen maken, een briljante gedachte, een nieuwe ontdekking, een definitieve afrekening, iets wat er wel in zal hakken...:-)

In de praktijk lijkt dat dan erg mee te vallen. Meestal lezen de mensen die er iets aan zouden kunnen hebben het toch niet en de mensen die het wel lezen zullen waarschijnlijk niet erg onder de indruk zijn. Het is mij ook niet duidelijk of de boodschap wel helemaal over komt. Boodschap? Ik ben Albert Heijn niet. Als de boodschap toch niet over komt waarom zou je dan nog de moeite nemen?

Ik heb geen idee. Ik vind het wel leuk, leerzaam, grappig en inspirerend, maar eigenlijk rotzooi ik maar wat aan.:-)