Ik heb een tijdje een lijstje in Twitter gehad met de naam rampgebied. Dat was een verzameling deskundigen op het gebied van het rekenonderwijs. Dat was misschien niet eens oninteressant, ergens, maar uiteindelijk zit er weinig ontwikkeling in.Wat mij bij dit soort 'processen' nog het meest verbaasd is het ontbreken van een strategie. Je bereikt met deze manier van roeptoeteren weinig. De mensen die er mogelijkerwijs iets van zouden kunnen opsteken haken snel af en de mensen die je wilt aanspreken bereik je niet. Er blijft dan, helaas, niet veel over dan elkaar met toenemende eenkennigheid te bevestigen in het eigen gelijk... Maar daar bereik je weinig mee.
Bij onderwijsvernieuwers zie je dat ook: steeds maar weer hetzelfde gedachtegoed rondpompen, steeds maar dezelfde 'dingetjes' blijven herhalen en proberen de verkeerde mensen te overtuigen. Je zou er moe van worden...:-)
Bijzonder is ook dat 'iedereen' van mening is dat docenten meer te vertellen moeten krijgen. De docenten zijn immers degene die weten wat er moet gebeuren. De docenten kunnen daadwerkelijk dingen veranderen. De rol van docenten is, uiteindelijk, wat telt.
Maar dat geldt dan niet voor alle docenten. Docenten moeten op cursus, een nascholing doen, workshops bijwonen, een boekje aanschaffen en lezen, flippen, netwerken, uit eten gaan of gewoon maar helemaal stoppen met werken en vooral niet voor de klas gaan staan. Ga emigreren, ga naar Mars...
Maar hoe belangrijk is dan dat gezeur vanuit de periferie? Moeten die docenten zich daar dan iets van aantrekken? Hun leven verbeteren? Nascholen? De problemen oplossen? Verdwalen?
Nee. Laat maar gaan en doe wat je zelf denkt dat belangrijk is. Doe je werk zo goed mogelijk en laat de rest maar zeuren. Van alles wat iedereen denkt, vindt, roept, zeurt en van plan is telt uiteindelijk alleen wat je doet.
Vaarwel en pas maar op dat je niet verdrinkt in je eigen gelijk...:-)