Zijn docenten nu echt een zeurende en klagende beroepsgroep? Zo ja, hoe vreemd is dat? Ik zou er van alles over kunnen zeggen, maar hoe zinvol is dat? Maar ik kan niet aan de gang blijven...
Het lijkt, op de een of andere manier, een maatschappelijk aanvaarde opvatting te zijn dat de problemen in het onderwijs vooral te wijten zijn aan de docenten. Het ontbreekt hen aan vakkennis, ze kunnen geen les geven, hebben de verkeerde houding en zijn niet in staat de jeugd van tegenwoordig te boeien.
Wat een treurigheid... maar klopt dat wel? Ik weet niet waar iedereen die wijsheid vandaan haalt, maar mijn ervaring is (eerlijk gezegd) een klein beetje anders. Niet dat ik niet iets te zeuren zou hebben hoor en ik heb ook nog wel wat klachten...:-)
Bij het interview op radio1@jelmerevers kwam de vraag naar voren wat nu eigenlijk de diepere bedoeling zou kunnen zijn van de overheid om zich zo monomaan te richten op meetbare trivialiteiten in plaats van zich te richten op de 'echte' doelen van het onderwijs. Mijn eerste gedachte daarbij is dat de overheid niet wil of kan investeren in onderwijs, dus moet men maar steeds de aandacht afleiden van de 'echte problemen'.
Erg geloofwaardig zijn al die 'nieuwigheden' niet. Steeds maar weer slechte ideeën en flauwekulmaatregelen in plaats van de dingen gewoon 's aan te pakken. Zelfs met beperkte middelen zou er van alles mogelijk moeten zijn. Op 'bussemakers en de status van het leraarsvak' staat zo maar een plan. Doe daar 's wat mee...
Eigenlijk vraag ik me wel af hoe lang docenten nog accepteren dat iedereen wel van alles roept maar niemand iets doet. Eigenlijk is de vraag dan: heb ik hier op deze manier nog wel zin in? Maar daarover dan misschien later meer...:-)
