Soms wordt er gesuggereerd dat, wat ik dan maar de baas-in-eigen-klaslokaal-houding noem, een belangrijke oorzaak is voor het mislukken van allerlei goedbedoelde vernieuwingen in het onderwijs. Ik denk dat dat een onjuiste voorstelling van zaken is.Wat zou er van het onderwijs terecht komen als de 'goede docenten' zich als makke schapen zouden laten leiden door wat 'randfiguren' allemaal bedenken van achter hun schrijftafel in hun ivoren toren?
Eén van de kerncompetenties van een docent is continu kijken naar wat je aanricht. Je geeft les en leidt dat dan tot het gewenste resultaat? Wat was het doel? Lukt dat? Zo niet, doe iets of doe iets anders, doe 's gek, ga innoveren. Maar waarom zou je iets moeten verbeteren als het heel goed gaat?
Maar ik begrijp het wel. Als je nu iets doet en 't werkt niet, bijvoorbeeld een soort van plan voor vernieuwing, wat moet je dan nog doen? Vaststellen dat de plannen niet deugen? Of ga je dan roepen dat de docenten niet deugen?
Dat laatste is natuurlijk verreweg de grootste veroorzaker van het mislukken van elke onderwijsvernieuwing. Je kunt niet tegen docenten zeggen dat ze de afgelopen 20 of 30 jaar verkeerd bezig geweest zijn en dat het nu allemaal anders moet. Niet omdat dat dan de nodige weerstand oproept, maar vooral omdat het gewoon niet waar is.
Naschrift
Zie ook If it works, don’t fix it en Krakende wagens
Meer naschrift
Zie ook Empathie in het onderwijsdebat en Waarom zou je (niets) veranderen?