Een positieve regel kan bijvoorbeeld zijn ‘Twitter gerust over je werk, maar Twitter niet als het bedrijf’, of ‘Vraag jezelf af of je dit als collega leuk zou vinden om te lezen’.Wij hebben lerarenopleidinggewijs sinds kort ook een Social Media Protocol. Daar is verder weinig op aan te merken, denk ik. Volgens mij voldoet 'mijn houding' wel zo ongeveer aan de regels, dus geen probleem daar!
Maar ik heb zelf ook wel een soort 'protocol'. Misschien moet ik dat nog 's uitwerken. Eigenlijk ken ik geen 'directe' collega's die twitteren, webloggen, reageren, e.d. Wel een aantal oudstudenten en studenten. Dat is zo leuk...:-)
Maar voor veel mensen is de stap van 'digitaal autisme' naar 'openheid, delen en reageren' toch nog wel een grote stap. Je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze zijn er niet... Mogelijkerwijs lezen ze wel 'dingen', maar dat weet je dan niet. De achterliggende geestesgesteldheid heeft te maken met de opvatting dat 'digitale communicatie' in welke vorm dan ook geen echte communicatie is. Bovendien hebben de meeste docenten waarschijnlijk wel wat beters te doen. Dat mag je wel hopen, dan... maar jammer is het wel.
Ik heb er verder geen problemen mee. Iedereen heeft recht op z'n eigen gekluns, maar 't zou beter zijn als docenten zich wel realiseren dat men daarmee toch wel ergens de boot zou kunnen gaan missen.
Als het gaat om het nemen van beslissingen is er meestal sprake van het Het Dunning–Kruger effect. Als je 't niet kunt of wilt begrijpen probeer er dan rekening mee te houden dat je dan ook niet in staat bent er een fatsoenlijke beslissing over te nemen. Zou kunnen! Maar je begrijpt het al, zo werkt dat niet.:-)