Vanmiddag ga ik iets doen met de epsilon-delta-definities van continuiteit en limieten. Dat is (denk ik) het meest lastige onderwerp uit de cursus. Dat is grappig omdat het in de reader (van 1993) als voorkennis wordt gepresenteerd. Toen was dat voorkennis, maar tegenwoordig is dat niet meer zo. Dat is wel een beetje gek omdat je normaal gesproken daar begint...
Al met al leven we dus een beetje achterstevoren. Zoals Merlijn uit Koning Arthur achterstevoren leeft. Hij weet dus wel wat er morgen komt, maar niet wat er gisteren is gebeurd. Echt handig kan dat niet zijn. Bij deze cursus komt aan het einde van de studie pas het begin, maar er is geen ontkomen aan: de epsilon-delta definities!Maar 't moet wel gebeuren. Al was het alleen maar om er bij te horen. Dat je (zeg maar) tegen je collega's wiskunde kunt zeggen dat je bezig bent met de epsilon-delta-definities en dat je dan een soort van verbondenheid voelt. O ja! Mompel mompel... Ik geloof dat ik 't zelf pas echt ben gaan begrijpen toen ik deze cursus moest geven. Eigenlijk is het zo simpel dat ik (achteraf gezien) niet begrijp waarom ik het 25 jaar geleden maar zo half begreep. Maar dat betekent niet dat je 't zo uit kan leggen dat iedereen het meteen begrijpt. Ik weet bijna zeker dat mijn docenten het toen ook goed hebben uitgelegd maar dat ik er gewoon nog niet aan toe was:-)
Al met al wordt het vanmiddag weer hard werken, denk ik. Maar ik ga 't toch maar proberen! Hupsaké!