"An orchestra conductor faces the ultimate leadership challenge: creating perfect harmony without saying a word. In this charming talk, Itay Talgam demonstrates the unique styles of six great 20th-century conductors, illustrating crucial lessons for all leaders."Maar (zoals zo vaak bij dit soort 'grappen') vraag ik me wel af wat je er nu mee moet. De kwalificatie 'crucial lessons' suggereert in ieder geval dat je er iets mee moet. Wat heb ik er aan? Als docent kun je je zelf toch moeilijk vergelijken met een dirigent.
Zie Itay Talgam: Lead like the great conductors
Het 'orkest' van een docent bestaat deels uit onwillige muzikanten waarvan een deel nauwelijks een instrument kan of wil bespelen, geen zin heeft om zich er in te verdiepen of zelfs nog niet weet of hij/zij wel uberhaupt in een orkest wil spelen. Die muzikanten in zo'n 'echt' orkest zijn ook vast niet competentiegericht opgeleid. Die hebben waarschijnlijk het grootste deel van hun leven geoefend, geoefend en nog meer geoefend. Als je in zo'n orkest de verkeerde noten speelt knikkeren ze je er zo uit.
Daarnaast is zo'n uitvoering het resultaat van lange voorbereiding, ernstige gesprekken en nog zo wat. Uiteindelijk lijkt het soms misschien alsof die dirigent niet zo veel doet, maar 98% van het werk zie je niet.
Dat laatste is overigens wel herkenbaar. Als je ervaren docenten soms bezig ziet dan lijkt het ook wel alsof ze weinig moeite moeten doen om de zaak aan de gang te houden. Maar ook dat is slechts schijn. Daar is toch wel 't een en ander aan vooraf gegaan en er gebeurt meer dan je kan zien. Misschien zijn dat wel de 'cruciale lessen': soms zie je dingen niet, maar dat betekent niet dat ze er niet zijn.
Daar kunnen sommige mensen dan misschien inderdaad wel iets van leren. Maar daar over later meer...